Çevrimiçi

Verdiğim mücadeleyi fazla mı boşverdim yoksa umudumu mu kestim anlayamıyorum. Geçiyor mu yoksa alışıyor muyum ya da farkında olmadan kayboluyor muyum, bilmiyorum. Düzene ayak uyduramıyorum. Bu durum canımı fazlasıyla yakıyor. Zorunda olmak, istemediğim bir çok duruma göz yummak gibi. Gram mutlu değilken her şey çok normalmiş gibi etrafa yalancı gülücükler saçmak gibi. Aile, arkadaşlar ve yaşam içinde yapılması gereken onca eylem gibi. Sorgulanmak ve beklenmek gibi..

Etrafımdaki insalar bir şey bekliyor benden. En basit deyimiyle “konuşmamı.” Oysaki bazen ne kadar zorlanıyorum, bilmiyorlar. Benim canım yanıyor ama acı çekemiyorum. Gök yüzüne bakıyorum, nefes alamıyorum. Gecem ve gündüzüm. Ya biliyorsam düzenin içine hapsolacağımı?

Yaşam bir körlük ve ben bunu kalbimi kör ettiğimde anlayabildim. Bu yüzden ruhumu özgürlüğe çıkarmayı arzuluyorum. Göremememin sebebi işte bu yaşam! Doğruluğuna yemin ederim ki ben yaşayamıyorum. İçimdeki fırtınayı dindirebilmek için kalbimi açıp, gözlerimi kapayacağım. Ve kendimi sonsuza dek özgür kılacağım..

__________________