Schmiss kullanıcısının gönderdiği mesajdan alıntı

Yeni bir sayfa açmak için geçmişte yaşadığım sayfaları yakmam gerektiğini düşünüyordum. Yeni bir başlangıcı ancak geçmişi yok edip, umutsuzluğa bırakarak yaratabileceğimi sanıyordum. Oysaki unuttuğum bir şey vardı, umutsuzluğun cesareti beni ne kadar ürkütse de ben nefretin nesnesinde olmaya kararlıydım. Hayatım her daim iki ruh hâlimin orta noktaya erişemediği tezatlıklarla dolu bir karmaşıklıktan ibaretti. Denge; insanı doğrulara götüren ve yanlışlardan kaçınmaya yarayan bir davranıştı. Fakat ruhum bir o kadar nefrete büründüğü için hiçbir zaman kendimi kabul edemedim ve davranışlarımı dinginleyemedim. Oysa ruhların silinmeyeceğini ve tüm yaşantı boyunca izler bırakacak olan sarsıntıların pençesinde olduğumu biliyordum. Bazı gerçeklerin bazı yanlışları doğurduğu gibi, yakılması gereken sayfalarım yakılmadı ve bana yeni bir sayfa yaratıldı. Ne acı ki korkuyorum... Yakamadığım sayfalarımı kitap yaptıktan sonra istemediğim şekilde yakılmasından korkuyorum. Yine de tüm unutamadığım hüzünlerimi, düşüncelerimi ve içinde bulunduğum melankolik ruh hâlimi eski sayfalarım da bırakarak yeni bir sayfaya adım atıyorum. Ruh hâlim, kendini sırdaş bir ruha ait hissettiği zaman hangi hikâyenin konusu olurum bilmiyorum ama şunu biliyorum; “Nefretin nesnesinde olmak unutulmayacak yazıların esiri ve ben sadece beni yazmaya sürükleyen kalemime tutsağım..”

Uzun zamandır ilk kez kendimi tam
anlamıyla bi' paragrafın arasına
sıkıştırılmış bi' vaziyette buldum.
Sisle kaplı bi' semanın akışsızlığında
kayıp ruhumu ifşa eder gibi bi' miktar.

Kalemine olan tutsaklığın hiçbir
zaman kurtulmasın esaretinden.
Seni "yazmak" yapan her neyse,
özgürlüğünü feda edişini borçlusun.
Özgürlük bu kez kapını çalmasın
ve nice kalemlerin olsun dilerim ki.