Çevrimiçi

Masumiyet Kırıntısı

Kötülükten bahsedelim, Bolahenk. Neden kötülüğe hakettiğinden fazlasını veriyorsun deme. Ben ondan pek bahsetmem, bilirsin.
Her zaman benim gördüğümden daha fazla kötülük görmüş insanlar vardır ve söz hakkı onlarındır bence. Oğlu şehit olan annenin, tecavüzsüyle aynı evde yaşayan kadının, yanı başında patlayan bomba yüzünden kardeşini toprağa veren ablanın hakkıdır kötülükten bahsetmek. Benim gibi insanlar kötülük üzerine konuşunca “derdini gamını…” diye başlayan cümleler ile karşılık verilse yeridir gibi gelir. Bugün azıcık şımartayım kendimi, ben de küçücük dünyamdaki kötülüklerden bahsedeyim istiyorum.

Ben, kötülüğe maruz kalmamak için kendimi deliler gibi yoruyorum. Civa gibi, ordan oraya, kayıp duruyorum tutmaya çalışan olduğunda. Hatta deliye vuruyorum çok yaklaşan biri olduğunda. Öyle böyle bir delilik de değil bu; karşıdan bakan “bu delilik ile üstesinden gelemeyeceği şey yok bu kadının” diyor. Halbuki ki bir şeylerin üstesinden gelmek için değil de, iyi kalmak için bu kadar deliriyorum ben. Çünkü bu hayatta mecbur kaldığında herkes her şeyin üstesinden gelir ama herkes iyi kalamaz. Herkes aralara ufak tefek kötülükler serpiştirerek, iyi gibi davranır.
Birisini “korumak” için bir diğerine yalan söyler mesela… Biri kendini iyi hissetsin diye sıradanlaştırdığı kelimeleri ve özellikleri ulvileştirir mesela… Kendine bağlayabilmek için gerçekleri paylaşmayı erteler de erteler mesela…
Evet, Bolahenk, bu yaşta hayatın siyah beyazdan ibaret olmadığını tabi ki biliyorum. O yüzden insanlığa, eskiden olduğundan, daha hoş görülü yaklaşıyorum. Ama doğru tek, Bolahenk! Grinin içindeki siyah da saf siyah kadar kötü, sadece biraz seyreltilmiş. Görmezden gelemediğim için de deliler gibi yoruyorum kendimi işte. Yorulursam odak noktam değişir, etkisi azalır diye.

Hem bir de insan kendine benzeyeni çeker derler. İnsanları elekten geçirerek, iyi olanları çekmek istiyorum hayatıma. Tamamının nasır bağladığını düşündüğüm, 350 gramı geçmeyecek, kalbimde nasıl oluyor da hala sızlayacak bir yerler bulunuyor, anlamıyorum. Ve masumiyet kırıntısı olarak adlandırdığım o yer ile aramdaki bağ, her kötülükten sonra daha da zayıflıyor, hissediyorum.

Yine temizlik vakti geldi. Önce kendi küçük dünyamdaki kötülükleri ayıklayıp, kendi kapımın önünü süpüreceğim, Bolahenk. Gerekirse uzanan ellerin parmaklarını teker teker koparıp, masumiyet kırıntımın benimle olan bağını güçlendireceğim ve kendi içimdeki grinin siyahını gücüm yettiğince seyrelteceğim.

D.T.