Çevrimiçi

“Gözlerinde kendi çilemi gördüm Fegel, o resme baktığımda haykırıyordu bana. îşte al, diyordu, huzuru vaat ediyordu. Sana her baktığımda ne kadar ölü olsam da yaşadığımı anımsadım. Ben ilk defa bir insana değer verdim Fegel, onu içimde bir yerlerde, hatta hapsolan ruhumun derinliklerinde hissettim, seni hissettim Fegel.
Bana var olduğumu hatırlattın, bir zamanlar insan olduğumu, hayallerimin olduğunu, bir zamanlar benim de çocuk olduğumu. Sana bakınca dünyayı gördüm Fegel, hâlbuki ben dünyanın her yerini dolaştım. Sende dünyanın göremediğim güzelliklerini gördüm. Sende katil olmayan yönümü gördüm. Kaybettiğim beni bana geri verdin. Sen beni yaşattın Fegel, bir ölüyü dirilttin.
Şimdi söyle, nasıl izin veririm ölmene. Nasıl izin veririm gitmene. Nasıl izin veririm bir başkasının tenine değmesine?”

Ses tonu giderek sertleşiyordu.
“Asla Fegel! Sana kimsenin dokunmasına izin vermem, buna tahammül bile edemiyorum anladın mı, bu kim olursa olsun tahammül edemiyorum. Bu kişi ben bile olsam, asla!”
Son cümlesi fısıltıya dönüştü. Bitmişti Petra'nm söyleyecekleri, şimdi sıra bendeydi ama cümleler tükenmişti. Petra hepsini tüketmişti. Ona döndüm yavaşça, başımı kaldırmadan bekledim. Tam önümde duruyordu. Bir adım uzağımda. Göğsü başımın hizasmda. Dolan gözlerimle o adımı atma cesareti gösterdim. Başımı göğsüne koyup dünyanm alt üst olmasını diledim. Kıyametin kopmasını ve burada böylece yok olup gitmeyi. Başka türlüsü olamazdı.
Oysa zaman durmuş gibiydi, her şey susmuş, herkes ölmüş.
“Seni kimseye veremem Fegel, beni affet, burada benim yanımda yaşlanıp öleceksin. Olması gerektiği gibi. Ardından ben de geleceğim, orada seni görüp göremeyeceğimi Tanrı bilir ama olsun, dolu dolu bir hayat geçirmiş olacağız, her gün her an yanımda olacaksın, benimle nefes alacaksın, gözlerine bakacağım. Senin varlığınla ben de yaşayacağım.”

Paranoya/ Tuba Arık


~

__________________