Çevrimiçi

“Sandığı mı açtın?”
“Evet.” dedim sakin görünmeye çalışarak.
“O hâlde içindekileri de görmüş olmalısın.”
Aklım hâlâ duyduğum o fısıltıdaydı. Elbise umurumda bile değildi. Kafamm yerine gelmesi için bir süre sessizce bekledim. Sonra Petra'nm gözlerine bakıp sordum.
“Sevdiğin kadınlardan birinin miydi?”
“Sence?”
“Sanmıyorum.” dedim başımı olumsuzca sallayıp.
“O kadar duyarlı olduğunu düşünmüyorum. Üstelik böyle bir şeyi yapacak kadar âşık olduğunu da.”
“Beni tanımaya başlıyorsun sanki.” dedi. İkimiz de gereğinden fazla ciddiydik. Petra'nm kaşları yeniden çatıldı. Ellerini birleştirip öne doğru eğildi.
“Annemindi.” dedi. Nedense inanmıştım. Aksi de olamazdı zaten.
“Üzüldüm.” dedim. “Onu kaybetme...”
“Onu hatırlamıyorum.” dedi. “Hiçbirini. Ne annemin ne de babamın yüzünü. Hatta kardeşlerimi bile. Hepsi uzak birer anı şimdi. Unutmak isteseydim kolaylıkla unutabilirdim hatıralarını. Ama varlıklarını unutmamak için çok zorladım kendimi.”
“Tanrım!” dedim korkuyla. “Hiçbirini mi?”
“Evet, hiçbiri.”

Paranoya/ Tuba Arık

~

__________________