Çevrimiçi

“Ben... Şey...”
Tıkanmak bu olmalıydı. Konuşamıyordum.
“Bir şey söylemek zorunda değilsin Fegel.”
“Ama kendimi buna mecbur hissediyorum.”
“O zaman benim için bir şey yap.”
[emoji815] Bir an için duraksadım, isteği ne olabilirdi ki?
Gözleri uzun bir aradan sonra gözlerimi buldu.
“Kendini kötü hissettiğin an bana söyle ve ben de bunu düzeltmenin bir yolunu bulayım, olur mu?”
Cümleler anlamını yitirmiş, bakışlarım Petra'nm gözlerinde kilitlenip kalmıştı. Kendimi yüzlerce insan öldürmüş bir katil gibi hissettim. Acımasız, aşağılık bir cani gibi. Yer yarılıp da içine girsem bunu hak etmiş sayılırdım. Petra'nm bana duyduğu tertemiz sevgi bir tokat gibi inmişti suratıma. Canım ne için yansa bilemedim. Ailem bir tarafta, Marlo bir tarafta ve Petra bir tarafta. Üç kefesi olan bir terazi boşlukta sallanıyordu şimdi. İşin tuhaf yanıysa ağır gelen Petra'ydı. Her şeye rağmen Petra. Marlo'ya duyduğum güçlü aşka rağmen Petra.

Paranoya/ Tuba Arık




~

__________________