|
Yanıt: İçimi delip öyle geçenler
|
Alistair kullanıcısının gönderdiği mesajdan alıntı
|
Acı gitmiyor. Hatta büyüyor, bir bedene dönüşüyor. Bir canavar. Yiyip bitiriyor içimi. Ruhumu sömürüyor. Aldığım nefesten, yediğim yemekten utandırıyor beni.
Ama ben bilmem kimdi, demişti ya "Acı, geçistirilmez acıyla.." diye.
Bunu deniyorum. Bazen tuz basıyorum yaram
Hiçbirşey geçirmiyor.
Meğer ben daha önceki acılarımı acı sanarmışım. Şimdi öyle bir acı var ki içimde, bana diyor ki "Ben geldim, işte ete kemiğe bürünmüş gerçek bir acı."
Acı geçistirilmezmiş acıyla. Öğreniyorum.
"Benden daha büyüğü henüz yok diyor."
Korkuyorum bu kez daha büyüğü olur diye.
Anı yaşıyorum. Yarın için plan kuramadan.
Çünkü onca ölen insanın ne de çok planı vardı geleceğe dair.
Tüm hayalleri enkaz altında kaldı bedenleriyle birlikte..
Sevdiklerimiz öldüğü zaman meğer bizim de üzerimize gelirmiş o topraktan.
Yaşayan bir ölü beden olurmuşuz.
Ben bilmiyordum, tatmamıştım böylesini.
|
Çok büyük acıların içinden geçmek gerektiğini düşünüyorum ben dibine kadar yaşanmalı acıtıyorsa tadını çıkarmalı..
__________________
"Bakın benim parolam sevgidir. Ama ben şiddeti de yerine göre bir enstrüman olarak kullanırım."
|