Çevrimiçi

Korkuyorum, biliyor musun? Utanıyorum. Çekiniyorum. Acımla dalga geçerler, küçümserler diye. O yüzden hiç anlatamıyorum. İçime attıkça ve dişimi sıktıkça... dışarıdan bakılınca güçlü göründüğümü zannediyorum. Maalesef. Belki de ilk defa sana bunları rahatlıkla söylüyorum. Rahatladıkça da söylemeye devam edeceğim. Ama sakın yanlış anlama ha. Yani ne bileyim, ölsem söyleyemem sandığım içsel mevzularımı, ölsen söylermişim, baksana. Eskiden insanlar, sadece duasını duyana ve hiçbir çıkarı olmayana gerçek yüzlerini gösterirler zannederdim, şimdi mezarındayım ve artık bu acı gerçek presleniyor benliğime: ölümcül hastalığa sahip olduktan sonra da bu dünya için yaptıklarımı bomboş ve anlamsız bulan her çaresiz gibi.