|
Yanıt: Tanıyorum, Kinsin Sen!
Neredeyse iki yıl olmuş. Mezarın etrafında tüm tanıdıkların vardı Tolga Can. Mezarını kapatırken kullandıkları dokuz tahtaya yaptığım kadar kolay olmasa da hepsini teker teker saydım. O kadar çoklardı ki, sanki tüm kazık attıkların ve yediklerin oradaydı. Katilini ve kurbanını gömdüklerini gördüm. Sonra geldiler yanıma. Sarılıp ağladılar. Gözlerini silip ***tir olup gittiler. Anladım ki her insan; cenazeden sonraki “Bir ihtiyacın olursa, buradayım unutma.” cümlesinden ibaretti, samimi değiller ama birbirlerine inanıyor rolü yaptırıyorlar. Benden önce ölmeni istemezdim, inan. Ama sorun birilerinin benden önce ölüyor olması değilmiş. Her şeyin mutlaka ölmesiymiş. Geç oldu ama şimdi anladım. Yarına çıkamayacak olan herkes kadar değerli, dün en kıymetlisini yitirmiş kadar değersiz dünyada olduğumu hissedecek derecede hem de.
|