Çevrimiçi

İnsan, kendine acı veren hiçbir şeyden kurtulamıyor. Bilirsiniz, acı, ruh ile beden arasındaki tutkaldır. Hatta öyle ki, ruh ve bedeni yapıştırmakla kalmaz, insanı kadere, hayata ve dünyaya yapıştırır. Yani acıdan daha iyi bir yapışkan bulamazsınız. Fakat ben deniyordum. Acıyı hafifleten veya görmezden gelmeyi sağlayan tek şey günahtı benim için. Bu nedenle içimdeki herkesle savaşıyordum. Ama insanlara yapmadığım şeyleri anlatmak sadece onları rahatlatıyordu. Evet, rahatlıyorlardı. Bunu fark ediyordum. Beni rahatlatan şey ise korkularıydı. Korkularını kazanmıştım. Tek istediğim; geceleri tek kalamayacak kadar korkmalarıydı. Doğrusunu isterseniz hiç bir şekilde yalnız kalmalarını istemiyordum. Çünkü Tanrı'nın yalnızlığı bana ait olmalıydı. Bunu basit bir ipotek gibi düşünmeyin sakın. Her neyse. Bu durumda sadece tek bir duygu kazanırken ya da gasp ederken, her seferinde başka bir duyguyu da beraberinde yok ediyordum. Bunun nasıl bir haz olduğunu kelimelerle anlatamam.

__________________