Çevrimiçi

Bazen kendimi ölümcül bir hastalığa sataşmış gibi hissediyorum. Ölümcül bir hastalığı olan insanların tek sevdiğim tarafı, rol yapamamalarıdır. Dikkatli okuyun; yapmamaları değil, yapamamalarıdır. Kaçacak yeriniz yoksa dürüst olmaya çalışırsınız. Fakat bu bile sizi asla dürüst yapmaz. Çünkü hiç kimse, sürekli ölümü düşünmek zorunda olanlar kadar içten davranamaz. Davranmaz demiyorum. O haldeyken ne sözünüzü keserler, ne de sizi duyarlar. Her neyse. Konuşmanın sizi ve içinde bulunduğunuz durumu düzeltemeyeceğini anladığınızda susmaya başlarsınız. Bu hep böyle olmuştur. Cümlenin sonunu getiremeden ölme ihtimaliniz varsa eğer hiç konuşmak istemezsiniz. Evet, tam da bundan bahsediyorum. Fakat ben artık hiçbir şey duymak istemiyordum. Çünkü insanları dinlemekten sıkıldım. Her şeyi bilen, bildiğini zanneden insanlardan sıkıldım. İnandığı doğruları bile beceremeyen insanlardan sıkıldım. O nedenle, tıpkı kendi nefesimi kesmeye çalıştığım gibi kulaklarımı da sağır etmek istedim. Bu size saçma gelebilir ancak “Kimseyi, aynı şeyleri yaşamadan anlayamazsın” mesajını veren trajikomik fıkralarımızı hatırlayın. Başa dönersek; bazen, kendimi ölümcül bir hastalığa sataşmış gibi hissediyorum. Tek sorun, nefesim kesikken bile ölemiyor olmam. Bu durumda ikimiz de kazanamıyoruz.

__________________