Ally's Quotes

Çevrimiçi

“Ona bir şey yapmadın değil mi, son gün?” “Yapmadım Fegel, sen istedin diye yapmadım.” Rahatlamış gibi verdim nefesimi. Sessizce şükrettim.
“Ölmesine üzülür müydün?” dedi yavaş adımlarla yaklaşırken.
Başımı kaldırdım.
“Üzülmekle kalmazdım Petra, ben de onunla ölürdüm.”
Yüzüme boş bir duvara bakıyormuşçasma baktı. Bir adım daha yaklaştı. İrkildim, kalp atışlarım hızlanmıştı.
“Odana çık!” dedi buyurur gibi. “Ben izin verene kadar da sakın oradan çıkma.”
“Nasıl?” diye sordum biraz şaşkınlık biraz da pişmanlıkla.
“Odana çık Fegel.” dedi tekrar mekanik bir tonda, bu kez sesinde en ufak bir his yoktu.
Paranoya/ Tuba Arık

~

__________________

 

Çevrimiçi

“Gözlerinde kendi çilemi gördüm Fegel, o resme baktığımda haykırıyordu bana. îşte al, diyordu, huzuru vaat ediyordu. Sana her baktığımda ne kadar ölü olsam da yaşadığımı anımsadım. Ben ilk defa bir insana değer verdim Fegel, onu içimde bir yerlerde, hatta hapsolan ruhumun derinliklerinde hissettim, seni hissettim Fegel.
Bana var olduğumu hatırlattın, bir zamanlar insan olduğumu, hayallerimin olduğunu, bir zamanlar benim de çocuk olduğumu. Sana bakınca dünyayı gördüm Fegel, hâlbuki ben dünyanın her yerini dolaştım. Sende dünyanın göremediğim güzelliklerini gördüm. Sende katil olmayan yönümü gördüm. Kaybettiğim beni bana geri verdin. Sen beni yaşattın Fegel, bir ölüyü dirilttin.
Şimdi söyle, nasıl izin veririm ölmene. Nasıl izin veririm gitmene. Nasıl izin veririm bir başkasının tenine değmesine?”

Ses tonu giderek sertleşiyordu.
“Asla Fegel! Sana kimsenin dokunmasına izin vermem, buna tahammül bile edemiyorum anladın mı, bu kim olursa olsun tahammül edemiyorum. Bu kişi ben bile olsam, asla!”
Son cümlesi fısıltıya dönüştü. Bitmişti Petra'nm söyleyecekleri, şimdi sıra bendeydi ama cümleler tükenmişti. Petra hepsini tüketmişti. Ona döndüm yavaşça, başımı kaldırmadan bekledim. Tam önümde duruyordu. Bir adım uzağımda. Göğsü başımın hizasmda. Dolan gözlerimle o adımı atma cesareti gösterdim. Başımı göğsüne koyup dünyanm alt üst olmasını diledim. Kıyametin kopmasını ve burada böylece yok olup gitmeyi. Başka türlüsü olamazdı.
Oysa zaman durmuş gibiydi, her şey susmuş, herkes ölmüş.
“Seni kimseye veremem Fegel, beni affet, burada benim yanımda yaşlanıp öleceksin. Olması gerektiği gibi. Ardından ben de geleceğim, orada seni görüp göremeyeceğimi Tanrı bilir ama olsun, dolu dolu bir hayat geçirmiş olacağız, her gün her an yanımda olacaksın, benimle nefes alacaksın, gözlerine bakacağım. Senin varlığınla ben de yaşayacağım.”

Paranoya/ Tuba Arık


~

__________________

 

Çevrimiçi

Bir an için bitmemesini istedim ve sırıtmama engel olamayarak gideceğimiz yeri düşündüm. Mancınık olmayacağı kesindi. Belki bu sefer beni uzayın derinliklerine fırlatırdı. Hiç itiraz etmezdim, çünkü o varken nereye gidersem gideyim geri döneceğimi bilirdim. O varken bana zarar gelmeyeceğini bilirdim.
O varken son nefesime kadar korunacağımı bilirdim.

Paranoya/ Tuba Arık

~

__________________

 

Çevrimiçi

kapıda yazılanlar gibi:
Lasciate ogni speranza, voi ch 'entrate.
İÇERİ GİRENLER DIŞARIDA BIRAKIN HER UMUDU.
Benim bir umudum bile yok. Yaşıyorken ölüyorum.
Tıpkı Augistunus’ un dediği gibi: Yaşamıyorum ama hayattayım, öyle güçlü ki isteğim, ölmemekten ölüyorum.
Paranoya/ Tuba Arık

~

__________________

 

Çevrimiçi

Dante bana iyi gelmişti.
Sonra ona kitabından bahsettim. Cehenneminden, oradan nasıl çıktığını, bana bir yol göstermesini istedim. Bana bakarken sanki kim olduğumu biliyordu, ama hiç sormuyordu. Ona kendimi anlatmak, yaptıklarımdan bahsetmek istiyordum, bir an bunun gurur duyulacak bir yanı olmadığını anladım ve sustum.
Bu adamın ölmemesi gerekiyordu, yaşaması, benim gibi sonsuza dek yaşaması. Böyle bir zihin, böyle bir zekâ, böyle bir asalet ve şahsiyet yok olamazdı. Ona üstü kapalı bu durumdan bahsettim. Ölümsüzlüğün kudretinden.
211 Bana şiddetle karşı çıktı, ölümsüzlüğün yanlış olduğundan değil bunu kesinlikle istemediğinden.
Çünkü o gerçekten sevdiği kadına, Beatrice'e kavuşmak istiyordu. Ölümsüzlüğü reddetti. Ve kitabından bir bölümle bana bir nasihatte bulundu.
"Hadi kalk! Bedenin ağırlığı altında ezilmedikçe her savaşı kazanan cesaretinle yen kapıldığın her telaşı."
Boynumu büktüm. Ben bunu yapamazdım. Benim savaşım kendimle değildi, hayatlaydı, telaşım ölememek adınaydı. Bunu ona söyledim. Ruhumun bedenime hapsolduğunu ve orada tamamen kirlendiğini.
“ Buda der ki: Ruhu kirli olan, bunu yüzüne yansıtır.
Oysa evlat, ben senin yüzünde kirli hiçbir şey görmüyorum. Ne yaparsan yap, yaptıkların korkunç şeyler olabilir; hatta bilsem dehşete bile düşebilirim ama gerçekten ne yaparsan yap yine kendine dönersin, içine. Oraya sığınırsın, çiinkü göremediğin o bir yerlerde temiz kalmış, saf ve kutsal bir şey vardır: Bir inanç kırıntısı. Tanrı bunu insanlara sağlar. O kırıntı büyür, çoğalır ve kirlenmiş ne varsa siler atar. İşte senin yüzünde bu var. Ruhun senden habersiz yapıyor her şeyi. O senin içinde hapsolmamış, sen onun içinde hapsolmuşsun. Kendini özgür bırak, böylece ruhunun sana eziyet etmediğini anlayacaksın. ” Başımı kaldırıp ona baktım. “Ve Buda yine der ki:
Bütün yapmış olduğunuz fenalıklar, sütün yavaş yavaş koyulaştığı gibi, bir gün ayaklarına dolaşacak ve kül altında kalan ateş gibi seni yakacaktır. ” Sandalyesine yaslanıp bana baktı. Yüzünde merhamet vardı. İlk defa bir insanın karşısında ezilip büzülmüş, kendimi çaresiz hissetmiştim.
“ Buda*dan başladıysak onunla sonlandıralım. Ona göre; mutluluğa ulaşmanın yolu, ıstırap ve çileli 212 yaşama katlanıp bunun son bulmasını beklemektir. Ben de sana son olarak bunları söylüyorum. Bu süreç ne kadar uzun olursa olsun dayanmalısın, yaptıkların ayağına dolansa da kalkıp devam etmesini bilmelisin.
Doğru yolu elbet bir gün bulacaksın. Yalnız değilsin. ” Ayağa kalkıp kitabımı kalbimin üzerine bastırdım.
Açık penceresine doğru yürüdüm ve yıldızsız geceye baktım. Dante'yi bu son görüşüm olacaktı, bunu hissediyordum. Gitmeden, "bekle” dedi içine doğmuşcasına.
"İranlı şair Şirazi der ki; Ölülere ağlama. Kuşların bile terk ettiği kafeslerinde değiller artık. Sen de yasından kurtul. Bu yasla kendini göremezsin. Ölüler ölmüştür. Kalanlar sırasını beklemek zorundadır. O sıra hiç gelmeyecek olsa bile. ” Başımı sallayıp onun gözleri önünde yok oldum.
Dante bana bir ders vermişti. Hayatım boyunca unutmayacağım, hep içimde taşıyacağım o şeyi öğretmişti. Yalnız değildim, Tanrı beni izliyordu.
Yaptıklarıma izin veriyordu. Cehennemi önce kendimde yaşatıyordu. Peki sonra?

Paranoya/ Tuba Arık
~

__________________

 

Çevrimiçi

Petrarca’ yı buldum nihayetinde ve onunla konuştum.
Kendimi tanıtıp kim olduğumu anlattım. Sanki beni bekliyor gibiydi. Onda da Dante'nin erdemi vardı. Beni olgunlukla karşıladı. Bari onu kurtarayım, dedim ama o da Dante gibi itiraz etti. Tek istediği vakti gelince ölmek ve sevdiği kadın Laura'ya kavuşmaktı.
Dizeleri canımı yaktı:
Bir tek gölgesi yeter, buz kesmesi için yüreğimin.
Ve yüzüm bembeyaz olsun korkudan.
Bakması yeter sihirli gözleriyle, Onları mermere çevirmek için.'

Paranoya/ Tuba Arık

~

__________________

 

Çevrimiçi

Eskisi gibi kimse kimseyi umursamıyor, insanlar birbirine değer vermiyordu. Aksine onlar birbirlerini öldürüyordu. Kardeş kardeşi. Tıpkı Kabilin HabiTe yaptığı gibi. Evlat; anneyi babayı. Baba; çocuklarını, 215 eşini. Arkadaş arkadaşı. En komik geleni de eşler eşleri. Aşk bitmiş miydi? Belki de Dante’ yle, Petrarca'yla, son olarak da Shakespeare'le son bulmuştu.
Ondan geriye kalan şiirin ilk iki satırı bile aslında bana hayatı özetliyordu:
"Vazgeçtim bu dünyadan tek ölüm paklar beni, Değmez bu yangın yeri, avuç açmaya değmez. "Paranoya/ Tuba Arık

~

__________________

 

Çevrimiçi

Onu gördüm. Gözlerine baktım. Bana cennet bahçelerinden bir bahçe gibi geldi. Tıpkı Dante’ nin cennetinde Beatrice’ i bulduğu gibi ben de kendi cennetimi bulmuştum. Hem de cehennemimin uzak bir
köşesinde.

Paranoya/ Tuba Arık



~

__________________

 

Çevrimiçi

“İyi görünüyorsun.” dedi alakasızca.
“Sen de öyle.” dedim duruşumu bozmadan. Sonra kıpırdandı yerinde, bakmaya devam etti.
“Neden öyle bakıyorsun Petra?” diye sorma cesareti gösterdim.
“Belki de bir gün boyunca görmediğim içindir.” “Özlediğini söylemeyeceksin değil mi?” dedim gürültülü bir nefes verip pişkince sırıtarak.
“Belki de söyleyeceğim, ama onu değil.”
“Peki neyi?”
“Odamda ne aradığını?”

Paranoya/ Tuba Arık

~

__________________

 

Çevrimiçi

“Bunu bana yapmak hoşuna mı gidiyor?” dedim.
Kavga ya da tartışma yolundan gitmeyecektim.
Oldukça sakindim konuşurken.
“Ruh hâlimin istikrarlı olduğu bir gün gördün mü Petra? Ha, söylesene ne olur? Bir gün söyle bana?
235 Geçici mutluluklar beni daha çok hırpalıyor ve ben gitgide daha da kötü bir hâl alıyorum. İyi olmayacağım Petra. Zaman bana iyi gelmeyecek. Günler, aylar, yıllar geçtikçe daha çok delireceğim. Ağlarken gülmeye başlayıp, delirirken akıllanacağım, sonra yeniden delireceğim. Bitmek bilmez bir döngü. İşte bana olacak olan bu. Bunu sen de biliyorsun.”
Başı öndeydi. Ben bütün bunları söylerken bir an olsun bakmamıştı yüzüme. Ona doğru yaklaştım.
“Neden Petra, söyle neden? Bunu bana neden yapıyorsun?”
Gözleri gözlerimi bulduğunda çekip gideceğini sandım. Bir anda yok olacağmı. Hep böyle yapardı çünkü. Ya giderdi ya da beni gönderirdi ama bu kez kaldı ve bakışları benden hiç ayrılmadı.
“Haklısın.” dedi yakıcı bir nefesle. “Bütün söylediklerinde haklısın. Amacım seni delirtmek değil, mutlu etmek. Değişimlerini tabii ki görüyorum ve bu bana haz vermiyor, aksine üzüyor. Her gün, gün yeniden doğduğunda senin için neler yapabilirim diye düşünüyorum Fegel. Bugün seni ne mutlu edebilir? O gün için o şeyi buluyorum ve işe de yarıyor ama günün sonunda yüzüne derin bir hüzün çöküyor. Ve ben aslında o günü kazandığımı değil kaybettiğimi anlıyorum.”
“Peki bu daha ne kadar sürecek? Yağmur dinince mancınığa mı gideceğiz ya da yaptığın salla balık tutmaya mı? Binlerce kez atlarız belki şelaleden.
Geceyi gizli bahçede geçiririz. Yüzlerce şey yapabiliriz Petra ama sadece bu. Burada ikimiz varız. Sadece ikimiz. Sen yaralı bir çocuğu tedavi etmiyorsun. Onu korkularıyla baş başa bırakıp yarasını daha çok açıyorsun.”
236 Bana hiç bu kadar uzun baktığı olmamıştı. Bu beni korkuttu. O kadar yeşillerdi ki insana huzur vermek yerine daha derin bir karanlığa sürüklüyorlardı.
“Söyle.” dedim bir adım yaklaşıp. “Beni şimdi nasıl avutacaksın ya da ne ile kandıracaksın söyle? Kolunun altına alıp yağmurun altında uçurarak mı? Bana geçici zevkler yaşatarak mı? Belki her güne bir masal sığdırırsın. Binbir gece masalları gibi ve ben de böylelikle bir sonraki günü merakla beklerim.”

Paranoya/ Tuba Arık

~

__________________