Yazgıtay

Çevrimiçi

Eğer bir işiniz, eviniz, aileniz ve sigortanız yoksa yapacağınız tek şey suçlu olmaktır. Hapishanede bunların hepsi mevcuttur çünkü. Ama tüm bunlara sahipseniz ve hâlâ yalnız hissediyorsanız yapabildiğiniz tek şey ilgi görmeye çalışmaktır. Bu sayede kendinizi tatmin edersiniz. Çaresizliği oynayarak zirveye ulaşabilirsiniz. Tüm bunları başkalarının sizi fark etmesi için, kendinizi aklamak için, hatta bir anlık rahatlık hissi için yaparsınız. Gücünüzü arttırmak için, intihar dâhil her pisliği yapabilirsiniz. İşin garip tarafı, bunları yaparken düşünmezsiniz. Ben neden böyle bir şey yapıyorum, diye sormazsınız kendinize. Bu durumu artık çok iyi biliyorum. Deneyin isterseniz. Haklı olduğumu göreceksiniz. Aslında bakarsanız bunların hepsini bir hastanenin ranzasında, gözlerimi kapatıp açma mesafesindeki o içsel konuşmalara şahit olurken fark ediyorum. Bunu şu an koltuğa yaslanırken de fark ediyorum. Ve inanın bana, içinde çırpındığım durumun acizliğini ortadan kaldıracak hiçbir tedavi yöntemi yok. Çünkü geç kalınmışlığım ve jiletten daha keskin olan erteleyişlerim yüzüme bir üvey anne zalimliğiyle acımasızca vuruyor. Sırtıma sarılan koltuğun soğukluğu ise Tanrı'dan daha yalnız olduğumu fısıldıyor iç organlarıma.

__________________

 

Çevrimiçi

Ne siz peygambersiniz, ne de ben günahkâr.

__________________

 

Çevrimiçi

Sizler bana günah işlemişim gibi davranıyorsunuz. Oysa ben, sizin yapmaya cesaret edemediğiniz her şeyin ta kendisiyim. Ben günahkâr değilim, günahım.

__________________

 

Çevrimiçi

Evet, ben bir katilim. Gerçek bir katil! İnsanları, düşüncelerimi cümleye dökerek öldürebilirim. Bunu yapabilirim. Bana fırsat verin. Sadece bir kere! Tek konuşmalık zaman diliminde dünya nüfusunu yarıya indirebilirim. Bunu yaparım. Çünkü kanseri yenen birini bile bu şekilde öldürdüm. Hatırlıyor musunuz; kimsenin, bırakın yapmayı, aklına geldiğinde bile canının yanacağı bir şeyi yaparsanız, işte o zaman sizin yapmadıklarınız için bile önlem alamayacaklarını düşünürler. Buna kabullenme denir. Ne demek istediğimi anladınız mı?

__________________

 

Çevrimiçi

Bu dünyada her şey planlıdır. Tanrı, her şeyi planlar önceden. Sen buna kader dersin. Eğer kaderin dışına çıkmaya çalışırsan kazalar başlar. Kaybetmek başlar. Ve fark etmeden kader çizgisine dâhil olursun. Peki, bunu başarırsan ne olur biliyor musun?

Ölürsün. Ve hiçbir ölü yalnız değildir.

__________________

 

Çevrimiçi

Yalnız kalmak mı istiyorsun? O zaman herkesin ama herkesin doğru kabul ettiği bir şeyi bul ve onu inkâr et.

__________________

 

Çevrimiçi

İnsanoğlu unutmak için çabalar. Unutmaya çalıştıkça hasta olur, ama hatırladıkça ve hatırlamaya başladığı zaman çektiği acı ile unutmaya çabaladığı andaki acının birbirinden çok farklı olduğunu hissettikçe ve zaman ilerledikçe aslında hiç acı çekmediğini fark ettikçe düzelmiş olur. Öyle varsayılır. Çok mu karmaşık oldu? Anlamadınız mı? Yani diyorum ki; dünyanın en mutlu ve en çaresiz hastaları Alzheimerlardır benim için. Halk dilinde bunama da denir. Yine mi anlamadınız? Boş verin.

__________________

 

Çevrimiçi

Göğe yükselmek için ya Mesih olacaksın, ya işkenceye maruz kalacaksın, ya da en iyi ihtimalle ölmüş olacaksın Sami! Fark ettin mi, hangisini seçersen seç sonuç aynı oluyor.

__________________

 

Çevrimiçi

Ve nahnu akrebu ileyhi min hablil verîdi.

__________________

 

Çevrimiçi

Hastanede gelecek zaman diye bir şey yoktur. Geçmiş zamanın tekrarı vardır. Şöyle düşünün, teybe kaset koyarsanız, kaset sadece içindeki parçaları çalar. Başa dönersiniz. Sürekli ve sürekli! Fark ettiniz mi; bilmiyorum ama doktor, hasta, tedavi ve hastane dörtlüsünü anlattım verdiğim örnekte. Siz istediğiniz yere yerleştirebilirsiniz bunları. Her neyse. Hastanede kalma süreniz mide bulandırmaktan öteye sıçramayı başarırsa eğer gereğinden fazla şeyi fark etmeye başlarsınız. Özellikle görmezden geldiklerinizi ve hatta daha önce hissedemediğiniz duyguları bile fark edersiniz. Bunlardan birisi de alışma süresidir. Sevdiğiniz ve sevmediğiniz iki duygu arasındaki zamana “alışma süresi” denir. Ve insan, sevmediği şeylere daha çabuk alışır. Buna “mecburiyet yokuşu” denir. Sevdiğiniz şeylere alışma mesafesine ise “nevrotik düzlük” denir. Şaşırdınız mı?

__________________