Yazgıtay

Çevrimiçi

İnsanlar, ailesi olana kadar o meyveyle tanışmamış Âdem gibidir. Sonra o an gelir. O, eninde sonunda olacak şeyle göz göze olduğun andan bahsediyorum; kaybetmek!

__________________

 

Çevrimiçi

Yok ettiğimiz bir şeye muhtaç olduğumuzu bir düşünsenize?

Önemsiz bir yerde değiştiremeyeceğimiz tonca şey konuşuyoruz. Aslına bakarsanız değişmeyen hiçbir şey yok. Bizi rahatsız eden, bunu bizim yapıyor olmamız.

“O zaman” diyorum, “düşüncelerimizin hiçbir önemi yok.” Çünkü bizler ortak çalışmanın ürünleriyiz. Arabalar da öyle. Tek yapması gereken şey çalışıyor vaziyette olmak. Huzur adı altında bizlere yapmamamız gereken şeyler öğretildi. Her şeyden önce yasakları öğrendik. Her şeyden önce! Ve buradayız. Dünya denen koca bir kapan. Ve kendi dünyamız. Dünyamızdaki yasaklar. Yani kapan içinde kapan.

Asıl savaş kendimizle olan. Buraya geldiysek sızlanmanın, kurallara uymanın, iyi görünmenin ve sadakatin hiçbir önemi yok!

__________________

 

Çevrimiçi

İntihar etmek, cevap kâğıdına sadece ismini yazıp sınavdan yüksek puan alacağını düşünmekle aynı şeydir. Ancak intihar; herhangi bir mevki ile geri gelmez, temsil ettiğin insanlar tarafından öldürülmekten daha iyidir. Ben inançsız insanlara, inançlı gibi görünmeye çalışan insanlardan daha çok hayranlık duyarım. Çünkü gizlemeye ve gizlenmeye gerek duymazlar. Çünkü nefret ettikleri hayatları yaşamayı reddederler. Bu büyük bir cesarettir.

__________________

 

Çevrimiçi

Ufak çaplı yıkımlar her zaman olur hayatımızda. Bu yıkımlar bizleri büyütür. Geri dönüşü olmayan şeyler bizleri büyütür. Ve kaybetmek bizleri büyütür. Eğer hayatını yoluna koymak istiyorsan büyük bir felaketten yardım alman gerekir. Ya da büyümek için kendi felaketini yaratman gerekir. İki durumda da kaybetmiş olursun.

__________________

 

Çevrimiçi

Hayatımın Agatha Christie'nin kitaplarındaki cinayetler kadar kusursuz olmasını istiyordum. Her şeyi benim yerime planlayan insanlar midemi bulandırmaya devam ederken kendi cinayetimin tek görgü tanığı olan ben, yaşamak istemiyor gibi davranmıyordum. Hayatım hakkındaki doğruları bir tek ben biliyordum ama hiç bir şey yapmıyordum. Ölmek üzere olduğunuzu düşünün, ne yapardınız? Ölmek üzere olan insanlar genelde pişman olurlar ve bağışlanmayı dilerler. Ancak her an ölecekmiş gibi davranan tek kişi benim. Çünkü etrafımdaki herkesin yarın için yapmış olduğu en az bir planı vardı. Bense güneşin her batışında tek bir şey diliyorum Tanrı'dan; yarın olduğunda nefes almamak.

__________________

 

Çevrimiçi

“Bazen kendine gelmek için gidersin, bazen de kendini görmemek için.” Kendinize güvenip bölgenizi bırakır sonra yerinde müdehaleyle takımınızı karşı atağa çıkarıp maçı kurtarırsınız. Futbolda buna “Ters kademe” denir. Aynaya bakınca “Kusur” diye tabir edilen eksiklikleri görmezden geldiğiniz anlar vardır. Tam da aynı durumdayız.

__________________

 

Çevrimiçi

Size bu itirafları meyvesi lanetli ağacın hemen dibinden yazıyorum. Âdem'in pişmanlığına yaslanarak...

__________________

 

Çevrimiçi

Vicdan, içeri girmek için kapıyı çalmaz, kırar!
Bu okuduğunuz dilini recm etmiş çığlığımdır!

__________________

 

Çevrimiçi

Hapları seviyorum, en az senin kadar. Şimdilerde belki daha fazla ama sadece ihtiyaç bakımından! Senin gibi değiller. Hem, onlar acımı unutturuyor. Ya da özleme, hasrete, sevgiye, düşünceye mola verdiyor. En güzeli de ne biliyor musun; hap alınca hatırlamıyorum. En çok da eski sevgilimin adını, bileğindeki sigara yarasını, ismini, nasıl tanıştığımızı falan. Uyurken sesin de olmuyor ya, işte bu meledin bana yaptığı en büyük iyilik bu. Düşünüyorum da senin sesin en çok bana yakışırdı, ağıt nasıl ölüme yakışırsa o kadar işte. Ayrıca bu haplar insanlardan daha dürüst. Yan etkilerinden fazlasını yapmıyor bana. Dozajı aştığımda ne olacağını biliyorum mesela. İnsanlar öyle mi? Hayır. Bu insanların her şeyi sahte, İsa'yı kanattığını zanneden çiviler kadar. Ha unutmadan, bugün de özledim seni. Seni özlemek içimde büyüyen sıra dışı eylem gibi, yasaklanmış devrim gibi, sehpaya giden Deniz gibi.

__________________

 

Çevrimiçi

Bu arada haplar sayesinde yeni bir arkadaş edindim. Bu gün de onunla uzun uzun konuştum. Senden sakladığım ne varsa ona anlattım. Sıkılmadan, bunalmadan ve hiç kımıldamadan dinledi beni. Anlatmaya çalışırken çok kanadığımı fark ettiğim için ona İsa diye hitap ediyordum. Fakat insanlar ona duvar diyordu. Bu insanlar çok tuhaf. Ona bu ismi takanlar beni yargılarken, o bana tek kelime etmedi. Beni dinledi. Hatta senin gibi gülümsediğini fark ettim. Düşünebiliyor musun? Senden sonra ilk defa biri beni anladı.

__________________