Yazgıtay

Çevrimiçi

Her insan birbirinin pimini sarılarak çeker. İnanarak, güvenerek ve severek! Bir şekilde çekersin o pimi. Her tanıdığın insan senin bubi tuzağındır aslında. Mayın tarlandır. Tanıdıkça bir parçanı verirsin. Tanıdıkça eksilirsin.

 

Çevrimiçi

Sen böyle konuştuğun zaman, kendimi hiç okunmamış bir senaryonun içine sıkışıp kalmış replik gibi hissediyorum. Kendi hayatını anlatan filmin dışında kalmış, tek hıçkırıklı sahne olmak nasıl bir duygudur bilir misin?

 

Çevrimiçi

Tanrı, senin kaybetmeni seyreder. Ve ilahi adalete inanmanı bekler.

 

Çevrimiçi

İnsan, cehennem yaratma konusunda tanrı kadar kusursuzdur. Tek fark, bu cehennem sadece sahibini yakar.

 

Çevrimiçi

Tanrı ile girdiğim anlamsızca iddia sadece anı kurtarmak için yapılan bir şeydi. Seçme şansım varmış gibi görünebilir fakat bunu o an düşünemiyorsunuz. Bir karar vermiştim ve ne olursa olsun sonuna kadar gitmeliydim. Çünkü önde olan bendim. Bunu cehennemin yüzüne bakarak görebilirsiniz. Benden üstün olan bir şeyi (Onun deyimiyle) yendim. Ve tekrar yenmem için bir süre verildi. Sadece kendi istediği anda biten bir maç yani! Anlayacağınız bu durumun sonu yok. Zaten sonuç ne olabilirdi ki böyle bir sınavda? Benden üstün olduğunu söylediği mahlûkun (İnsan) yarısı cennette, yarısı cehennemde mi olacak? Bu çok saçma değil mi? Benden bir tane var ve insan sayısı milyarlarca. Hâl böyleyken, benden de milyonlarca yaratılmalı ve onlara da sorulmalıydı. Ben cehennemden önce secde etmedim insana. Cehennemden sonra ise fikrim sorulmadı. Benden bir tane daha olsa belki o kabul ederdi, kim bilir. Zaten bu sınav için bile fikrim sorulmadı. A’raf suresinde her şeyin sadece özeti var. Ve son sure olan Nasr’da ise beni etkisiz hâle getirmeniz için bir şifre var. Fakat şuan ki konumuz bu değil. Neden bir insanla kapışmıyorum, biliyor musunuz? Çünkü ilk insanı zaten yendim! Benim kurtuluş krokim ise şu; bir tane bile insan cehenneme girerse kendimi kazanmış sayarım. Neden mi? Çünkü sadece Nasr suresinde geçen şu cümle bile oyunu bozmaya yeter; Fesebbih bihamdi rabbike vestağfirh, İnnehû kâne tevvâbâ. Kıyamet o anda kopmaz mı?

“Ey beni dumansız ateşten yaradan! Beni duyuyor musun, Hicr veya A’raf’da söylediklerimi unut! Bakara'da sustuğumu şimdi soruyorum; aşağı tükürsem sakal, yukarı tükürsem bıyık deyimi benim için kullanılmadı mı? Daha açık sorayım; neyi seçersem seçeyim sana ters mi?”

Evet, ben kendimi kanıtladım. Bunu rövanş maçları gibi düşünün. İki maç yaptık ve ikisini de kazandım. Kovulduğum yere girip kazandıktan sonra tekrar kovuldum. Şimdi söyleyin bana, sizce ben ne için uğraşayım? Cennette alt ettiğim bir varlığı dünyada ne için yenmeye çalışayım? Hem kime, neyi kanıtlamam gerekiyor? Ben diğer melekler gibi değilim. Fikrim ve duygularım var. Hem ne gerek var ki hiyerarşik düzene? İnsan benden güçlüyse benim fikrimin senin için ne önemi var? Her şeyi önceden öğrettiğin bir sınavda hile yapmak, o sınava karşı durmaktan daha mı hayırlı? Aslında bu olanlar hiç mantıklı gelmiyor. Madem benden hayırlıydı neden cennette her şeyden sorumlu olan bendim? Diğer meleklerin neden nefsi yok? Peki, ben kötüysem beynimde bana hükmeden ne? Neden o şeyi yok etmiyorsun? Kötülüğü içime koyup yaptıklarım için beni suçlayamazsın! Yoksa bunlar da planın bir parçası mıydı? İnanın bilmiyorum. Cehennemi ne söndürür, bunu da bilmiyorum. Dünyaya geldiğimden beri sayısız kere ölmek istedim. Ama bir türlü başaramadım. Ölemiyordum. Bir karar vermiştim. Kimseye dokunmayacaktım. Eğer kimseye bulaşmazsam beni yakması için bir sebep de olmazdı. Ne kadar da acizce değil mi? Cennete ikinci defa girmemi sağlayan güç dünyada da durmazdı. Eninde sonunda beni yakacak. Belki de sorumun cevabı bu. O şeyi yok etmenin tek yolu beni de ortadan kaldırmak. O nedenle isminin cehennem veya başka bir şey olması önemli değil. Bu olmazsa başka planı mutlaka vardır. Sonuç olarak buradayız ve buranın kurallarına göre uygun davranmalıyız. Ya da; “O cennette, eninde sonunda yapayalnız kalacaksın!”

 

Çevrimiçi

Âdem babamızın kendince haklı olduğu bir sebepten ötürü cennetten kovulma yollarını arama ihtimaline, Allah’ın sırf bunu bildiği için o yasağı koymuş olabilme ihtimalini zımbala. Yasak ve kurtarmak! Bu alakasız iki kelimeye sıkıca tutunup, kovalamak ve terk etmek kelimelerinin aynı anlama gelebileceğini fark et. Sonra şunu sor kendine; bu işkenceye ben ne kadar dayanabilirim? İyi düşün! Koca bir hiçiz. Var olmaya çalışan ve her an ölebilme ihtimalini, ihtimaller arasında bile göremeyen et parçasıyız. Hiçbir insan gerçeği sevmez. Gerçek, basittir. Sadedir. Tektir. Eğer bunu okuyorsan, insanlara gerçek yüzünü gösterme dostum. Onlara hayatın vermediği şansları ver. Ancak bu şekilde istediklerini alabilirsin onlardan. Gerçek bir cenneti vaat etmek yerine, sahte bir cenneti vermek daha etkilidir.

 

Çevrimiçi

Ağız dolusu küfürler doğurdum ağzımı parçalayan isminden. Yine de sakladım seni içimde, bir Allah gibi! Allah'tan bile sakladım, günah gibi!

 

Çevrimiçi

Sır verilen her insan sakardır, gün gelir düşürür dilinden.

 

Çevrimiçi

İnsanı en çok basit gördüğü şeyler korkutur. Eğer onu yapmama ihtimaliniz varsa, bazen bir çiçeği sulamak yerine sadece ölümünü seyredersiniz.

 

Çevrimiçi

Beraber bir iş yaparken, bu işin sonunda “acaba beni satar mı?” şeklinde düşündüğünüz her insanın gizli düşmanısınızdır...