Yazgıtay

Çevrimdışı

Ne kadar savaşırsan savaş öleceksin. Ve bu ölüm, hem istemediğin, hem ihtimaller arasında olmadan, hem de en hazır olduğun zamanda gerçekleşecek. Şu an dâhil! Devam et. Böyle yaparak ölümü yeneceğini düşünebilirsin. Ama benim için kanserden ölmen, savaşmandan daha iyi ihtimal.

__________________

 

Çevrimdışı

Cehennem; bazen, biraz da olsa tanıdık geliyor mu hiç? (Bunu nereden biliyorsun, diye sorduğunuzu duyar gibiyim)

Ne garip değil mi? Doktorum beni zararsız hale getirmek için, ailem tekrar düzelmem için ve şu an da tedavi yöntemim olan kanser hastası da umudumu kaybetmemem için çalışıyor. Bense bunların aksine cehennemin en dibi için zirve planları yapmakla meşguldüm. En iyisini yapamıyorsam, çektiğim acının ne önemi olabilir ki? Şu ana kadar söylediklerimle, insanların benden sadece çekindiğini gözlemledim. Bunun tek somut örneği ise cümlelerini seçerek konuşmalarıydı. Fakat zaman ilerledikçe bunlar bana yetmemeye başladı. Çünkü bu durum, körler ülkesinde, çırılçıplak dolaşmaktan farksızdı benim için. Ayrıca bana sorarsanız, umut; kesinlikle hastanede icat edilmiş olmalı. Özellikle onkoloji biriminden firar etmiş bir hastanın icadı olduğunu düşünüyorum. Eğer böyle düşünmeseydim, karşımda oturan ve saç diplerine kadar her bölgesinden kanseri yendiğini avaz avaz bağıran, Miray ismindeki orta yaşlı kadının, bana bunu entegre etmeye çalışmasının başka bir açıklamasına inanasım gelmezdi. Kanseri yenmek nasıl bir duyguydu acaba. Her defasında acıkacağını bildiğin halde tıka basa yemek yemek gibi bir şey miydi? Ağzından burnundan kan dökülmesine rağmen görmezden gelmeyi nasıl başarıyordu, çok merak ediyordum. Saçlarınız dökülürken geleceğin iyi olacağını nasıl düşünebilirsiniz?

__________________

 

Çevrimdışı

Tanıdığım, inandığım ve güven duyduğum herkes, beni bir şeylerle tehdit etti hep. Ailem reddetmekle, arkadaşlarım küsmekle, sevgililerim terk etmekle, öğretmenlerim sınıfı tekrar ettirmekle, merhametli Tanrı'm ise cehennemle...
Nedenini bilmiyorum fakat bu durum her defasında daha az canımı yakıyor. Sonrasında çektiğim acı, yerini gülümsemeye bırakıyor. Benim deli olduğumu düşünebilirsiniz ama unutmayın ki; asıl delilik, başkasının fikirlerine uyabilmek için çırpınarak yaşamaya devam etmektir.

__________________

 

Çevrimdışı

İnsanlar, sürekli bir şeylerle meşgul olurlarsa düşünmeye zamanları kalmaz. Özellikle doktorlar. O nedenle, doktorlar ettikleri yemini bile düşünemeyecek kadar meşguller bence. Bunun da tek sebebi, hastalar olmalı. Hangi doktor ölümlere aldırış ediyor ki zaten?

__________________

 

Çevrimdışı

Şizofreniyi oynamanın en güzel tarafı da, insanlar; Şeytan olduğunuzu bile bile her anlattığınıza ilah gibi kanmaları ve sizden beklentileri olmadığı halde yardım etmeye çalışıyor gibi görünmeleridir. O kadar çok çabalarlar ki; kendine indirilen kitabı, hiçbir peygamber böyle inandırmaya çalışamaz. İşte o an şunu fark edersiniz; sizin yarattığınız sanrılarınız, onların göstermeye çalıştıkları insanlıklardan daha gerçekçidir. Fakat ben ruh hastası değilim. İnsanları bilirsiniz, en çok da kendinizden yola çıkarsanız bu konuda hiç zorluk çekmezsiniz. Ruh hastası olmadığımı kanıtlamak için insanüstü çaba sarf ettim ben, hiç kimse inanmadı. Tam tersini kanıtlamak için ise sadece yalan söyledim. Bunları yaparken aklıma sadece matematik ve fizikten hiçbir zaman kurtulamayacağım geldi. Garip görünebilir lakin formül değiştirerek sonuca varmanın daha iyi örneğini kimse veremezdi sanırım. Çünkü inanmanın ötesinde korkular kazandım.

__________________

 

Çevrimdışı

Ömrümün sonuna kadar böyle olacak. Birilerine ne kadar değerli olduğunu göstermek için ya ölmem gerekecek, ya da öldürmem. Çünkü sadece ölüm karşısında bir açıklama yapmak anlamsız kalıyor. Çünkü ölümün telafisi yok. Çünkü ne yaparsan yap insanlar ölüm karşısında iyi niyet aramıyor. Çünkü ciddi olduğumu göstermem için ölümcül bir hastalık gibi davranmam gerekiyor.

__________________

 

Çevrimdışı

İnsan, kendine acı veren hiçbir şeyden kurtulamıyor. Bilirsiniz, acı, ruh ile beden arasındaki tutkaldır. Hatta öyle ki, ruh ve bedeni yapıştırmakla kalmaz, insanı kadere, hayata ve dünyaya yapıştırır. Yani acıdan daha iyi bir yapışkan bulamazsınız. Fakat ben deniyordum. Acıyı hafifleten veya görmezden gelmeyi sağlayan tek şey günahtı benim için. Bu nedenle içimdeki herkesle savaşıyordum. Ama insanlara yapmadığım şeyleri anlatmak sadece onları rahatlatıyordu. Evet, rahatlıyorlardı. Bunu fark ediyordum. Beni rahatlatan şey ise korkularıydı. Korkularını kazanmıştım. Tek istediğim; geceleri tek kalamayacak kadar korkmalarıydı. Doğrusunu isterseniz hiç bir şekilde yalnız kalmalarını istemiyordum. Çünkü Tanrı'nın yalnızlığı bana ait olmalıydı. Bunu basit bir ipotek gibi düşünmeyin sakın. Her neyse. Bu durumda sadece tek bir duygu kazanırken ya da gasp ederken, her seferinde başka bir duyguyu da beraberinde yok ediyordum. Bunun nasıl bir haz olduğunu kelimelerle anlatamam.

__________________

 

Çevrimdışı

Tehlikeli olmak, tehlikeli görünmek kadar korkunç değilmiş.

__________________

 

Çevrimdışı

Kovulduğu cennete yılanın ağzından bile girebilen Şeytan, senin içine mi giremeyecek?

__________________

 

Çevrimdışı

Psikopatlıkla cesaret arasında sadece et parçası vardır. Bunu aşmak için ilk önce kendinize zarar vermeniz gerekir. Ufak çaplı şeylerle başlar ve profesyonel dokunuşlara kadar ilerleyebilirsiniz. Yeterli tekrardan sonra, bunun insanlar üzerinde nasıl durduğunu merak etmeye başlarsınız. Birini kesmek... Birinci sınıf herhangi bir tıp öğrencisinin otopsi yapması gibidir. Her neyse. Sadece bir kez ne kadar ciddi olduğunuzu gösterebilirseniz, insanlar artık her söylediğinize şüphe sızdırmadan inanır. Tek sefer yeter. Somut bir örnek, milyonlarca kurguya yol açar. Yani gerisi düzmece de olsa fark etmez. Kimsenin, bırakın yapmayı, aklına geldiğinde dahi canının yanacağı bir şeyi yaparsanız, işte o zaman sizin yapmadıklarınız için bile önlem alamayacaklarını düşünürler. Buna kabullenme diyorum ben. Ne demek istediğimi anladınız mı?

__________________